In de NBA kom je vaak berichten tegen over spelers die “max contracten” ondertekenen en “maximale verlengingen” krijgen, maar deze labels vertellen niet het hele verhaal. Niet elk contract werkt namelijk hetzelfde en door enorm veel variabelen die meespelen. In dit artikel zullen we uitleggen hoe deze contracten precies in elkaar zitten.

Contracten gebaseerd op ervaring:

Maximale salarissen vallen in drie hoofdcategorieën. De contracten houden rekening met hoelang een speler al speelt in de NBA. In het eenvoudigste scenario zijn spelers met 0-6 jaar ervaring in aanmerking voor 25 procent van het salarisplafond, spelers met 7-9 jaar ervaring krijgen 30 procent en spelers met 10 jaar (of meer) ervaring in de competitie komen uit op 35 procent. Het salarisplafond wordt gebaseerd op een percentage van wat de NBA in een jaar genereerd, dit wordt gebruikt zodat de salarissen in balans blijven.

Loyaliteit loont:

Dan hebben we ook nog het principe “Bird Rights”, wat er voor moet zorgen dat spelers die voor een langere periode bij  hetzelfde team hebben gespeeld meer kunnen verdienen. Dit maakt het makkelijker om loyaliteit te belonen en hierdoor hebben teams meer kans om hun spelers te houden. Spelers die ondertekenen onder “Bird Rights” hebben recht op 8 procent jaarlijkse verhogingen, en spelers zonder deze rechten op 5 procent. Bird Rights bepalen ook of een speler in aanmerking komt voor een contract van vijf of vier jaar.

De jaren die bepalend zijn voor de maximale salarissen zijn gebaseerd op een vrij eenvoudige logica. Bijna elke speler die in aanmerking komt voor een maximaal contract, wordt gedraft in de eerste ronde. Dit betekent dat hij vier seizoenen onder een teamvriendelijk rookie-contract zal spelen voordat hij free agent wordt. Tijdens die zomer tekent de speler een contract van vier of vijf jaar waarna ze in aanmerking komen voor het maximale salaris van 30 procent. Het percentage van 35 procent na 10 jaar ervaring heeft niet echt veel zin, aangezien de meeste spelers op hun best zijn op 27 of 28-jarige leeftijd. De meeste spelers zijn dus al vaak te oud en dus niet goed genoeg meer voor een 35% maximaal contract.

Een interessante marktdynamiek die max-contracten creëren, is dat spelers van verschillende impact dezelfde compensatie krijgen. Ongeveer 30 procent van het salarisplafond geeft niet correct de waarde weer van spelers zoals Kevin Durant, Stephen Curry en Lebron James – spelers die tot de top-supersterren van de NBA behoren. Teams hebben vaak geen andere keus dan contracten te verlengen die aan het einde veel zullen kosten, en het maakt een groot verschil of die speler Paul Millsap of Stephen Curry.

Uitzonderingen:

Om het aantal jaren te omzeilen, heeft de NBA twee soorten regels, één voor spelers waarbij hun rookie-contracten aflopen en één voor veteranen. Elk team kan maximaal vier aangewezen spelers hebben, twee voor spelers die rookie-verlengingen ontvangen en twee voor veteranen.

Voor spelers die hun rookie-contract afsluiten, wordt de Designated Player Extension vaak de “Derrick Rose-regel” genoemd, aangezien Rose de enige speler was die aan de criteria voldeed toen de regel werd geïntroduceerd in 2011. Om in aanmerking te komen, moet een speler twee All-NBA-teams hebben gehaald, verkozen zijn tot Defensieve Speler van het Jaar of MVP hebben gewonnen. Als een van deze doelen wordt behaald, wordt het potentiële maximale salaris van een speler verhoogd van 25 naar 30 procent van het salarisplafond.

De “Kevin Durant-regel” voor veteranen heeft dezelfde criteria, maar verhoogt het potentiële salaris van een speler van 30 naar 35 procent voor spelers met 7-9 jaar ervaring. De “Designated Player Veteran Extension” is gemaakt nadat Durant de Thunder verliet. Deze regel moet spelers aan moedigen om bij hun respectievelijke teams te blijven en in het bijzonder om de kleinere markten te beschermen.

In conclusie toont de complexiteit van “Max Contracten” in de NBA aan dat het proces om salarissen te bepalen niet zo rechtlijnig is als het op het eerste gezicht lijkt. Spelers worden ingedeeld in verschillende categorieën op basis van hun ervaring en contractstatus, wat leidt tot verschillende percentages van het salarisplafond. Het onderscheid tussen spelers die hun rookie-contracten afsluiten en veteranen creëert een interessante dynamiek op de markt, waarbij spelers van verschillende impact dezelfde compensatie kunnen ontvangen.