Op het eerste gezicht lijkt deze NBA finale een van de saaiste finales ooit: twee small market teams en ook nog eens een nummer 1 seed tegen een nummer 8 seed. Maar voor de basketballiefhebbers is deze finale een genot om te kijken. Het is een waar schaakspelletje geworden tussen de twee coaches, waarbij de details in de tactiek het verschil maken. Na game 1 zag het er vrij uitzichtloos uit voor de Heat, maar Erik Spoelstra is een tovenaar en zal altijd met beperkte middelen de juiste veranderingen toepassen.
In game 2 wisten de Miami Heat op het nippertje hun voorsprong van 3 punten te behouden. Hoe dat is gelopen lees je in ons wedstrijdverslag van game 2. Hoe is het mogelijk dat de Heat nu toch winnen na een kansloze eerste wedstrijd?
Het begint allemaal bij de verdediging. Voor het eerst in 3 wedstrijden verschijnt Kevin Love bij de tip-off en zijn impact is in het eerste kwart al gelijk merkbaar. Zoals besproken in de analyse van game 1 schortte het bij de Miami Heat vooral aan lengte. Aaron Gordon kon regelmatig een kleinere verdediger vinden die hij vervolgens richting de basket kon dwingen om een makkelijke bucket te scoren. Hij eindigde in game 1 in het eerste kwart met twaalf punten. In game 2 ging het hem wat minder gemakkelijk af, omdat hij ditmaal de boomlange Kevin Love tegenover zich had. Gordon scoorde in totaal in game 2 evenveel punten als in het eerste kwart van game 1. In de 22 minuten dat Love op het veld stond, scoorde Miami 18 punten meer dan de Nuggets.
In game 1 werd Bam Adebayo nog wel eens weggelokt bij Jokic, maar omdat Kevin Love nu kon helpen in de paint, werd het gemakkelijker voor Bam om aan Jokic te plakken. Op het eerste gezicht lijkt het niet effectief, want Jokic scoorde 41 punten, maar hij behaalde wel maar 4 assists. The Joker is voor de Nuggets ook heel belangrijk als spelmaker en als je dat wegneemt, dan moet Jokic flink wat punten in zijn eentje scoren om de wedstrijd te winnen.
Vergeleken met game 1 stond de verdediging van Miami dus als een huis, maar om een wedstrijd op het allerhoogste niveau te winnen moet je daar aanvallend ook wat tegenover zetten. Dat is precies wat Miami heeft gedaan. Wat de coach van de Heat heel goed doet is het herkennen van spelers die op dreef zijn. Het aanvalsspel is daarom ook heel afhankelijk van de spelers die uit het niets een bevlieging krijgen. In deze wedstrijd was dat weer het geval met spelers als Duncan Robinson en Gabe Vincent. De Miami Heat schoten in totaal 49% raak van hun driepunters, vergeleken met 33% in game 1. Een belangrijke factor dus.
De volgende wedstrijden in deze finales beloven echte krakers te worden. Uiteraard gaat de coach van de Nuggets ook weer aanpassingen doen in hun spel en zo zal het heel deze series nog wel heen en weer gaan. Willen de Heat dit voort zetten, dan zullen ze wederom afhankelijk zijn van Love en misschien gedwongen zijn hem langer dan 22 minuten te laten spelen. En uiteraard zullen ze de winnaarsmentaliteit en strijd moeten brengen die bij de Nuggets ontbrak in de tweede wedstrijd. Na onze foute voorspelling van game 2 willen we ons eigenlijk niet meer branden aan een nieuwe voorspelling waar de Miami Heat bij betrokken is, maar we doen het toch: Miami heat gaat de leiding nemen in de finals. Miami Heat op 2-1 voorsprong.
